Het zoeken naar de ware is vooral een vrouwenactiviteit, tenminste als we google mogen geloven. En volgens mij zoeken de dames liever naar een prins op een wit paard dan naar een kikker die om te zoenen is, èn geheel onverwacht in een prins verandert. Wanneer vrouwen de ware beschrijven komen termen als lief; zorgzaam; trouw; stoer; wasbordje; gezellig; humor en romantisch veelvuldig voorbij. Kerels hebben zo hun eigen definitie, denk aan lekker; blond; bruin; krullen; billen; borsten; spontaan; brood klaarmaken; stofzuigen; eten koken; feesten… Het lijkt er op dat de zoektocht naar de ware vooral wordt gedreven door een eisenlijstje met uiterlijke kenmerken, karaktertrekken en positieve eigenschappen. Eigenlijk zoeken we een perfecte partner voor een perfecte relatie. We vergeten alleen dat we zelf niet perfect zijn en dat de perfecte relatie gedoemt is tot imperfectie. Prik je zelf die luchtbel even door?
Mark Gungor (je weet wel die man waar heel Amerika om blauw ligt van het lachen, tenminste dat zien we op youtube) stelt in zijn boek dat het idee van het zoeken naar de ware terug te voeren is naar de Griekse Mythologie. Naar het idee van Plato dat Zeus de mens oorspronkelijk met vier armen en vier benen geschapen heeft en vervolgens in tweeën gesneden heeft. Door deze actie zou de mens z'n leven lang op zoek gaan naar z'n soulmate - naar de ware - en zo geen tijd hebben om zich te bemoeien met de Griekse goden. Door de eeuwen heen is dit idee van Plato in de westerse samenleving gemeengoed geworden.
Ook op het christelijke erf bidden legio mensen dat God de ware op hun pad mag brengen. Ik heb het zelf ook gedaan. Na een aantal relaties in m'n puberteit was ik de teleurstellingen zo zat, dat ik tegen God zei: "Ik wil dat de volgende de ware is." Met als gevolg dat ik jarenlang niet verliefd meer werd. Daar zit je dan met je goeie gedrag…
Eigenlijk is het zoeken naar de ware heel egoïstisch, want wanneer het in een relatie niet lekker loopt dan kun je zeggen dat die ander niet de ware is en zelfs God de schuld geven. De bijbel geeft juist aan dat een gelukkig huwelijk (maar ook leven in het algemeen) het resultaat is van het leven naar Gods principes. Een relatie aangaan is jouw beslissing, geen resultaat van een Goddelijk besluit. In de bijbel zijn er maar twee situaties te vinden waarin God duidelijk sprak om met iemand te trouwen. Jozef en Hosea. Jozef moest met Maria trouwen om haar niet te beschamen, maar dat was nadat Jozef Maria had uitgekozen. Ze waren immers al verloofd. En Hosea moest een hoer trouwen om als levend voorbeeld te dienen. Maar zelfs in deze situatie mocht Hosea zelf kiezen met welke hoer.
Ik zeg niet dat je in het relationele jachtterrein niet op zoek moet gaan naar een speciaal persoon. Dat moet je juist wel doen, je wilt immers een levenslange verbintenis aan gaan. Maar laat je dan niet alleen leiden door de hormonencoctail die verliefdheid veroorzaakt. Want niet de liefde, maar verliefdheid maakt blind. En die hormonenvulkaan droogt een keer op, maar dat betekent niet dat die persoon de ware niet is en dat je verder moet zoeken.
Een fantastisch huwelijk gaat vooral over toewijding naar elkaar en het toepassen van principes zoals liefde, acceptatie, vergeving, opoffering en de ander uitnemender achtten dan jezelf. Het gaat meer over werken, dan over geluk. Het gaat niet over rivaliteit en compromissen sluiten, maar over samen leven en voor de ander door het vuur gaan. Het om het vinden van iemand die jij echt lief wilt hebben, in plaats van het zoeken naar iemand die aan jouw eisenlijstje voldoet.
Een zeer wijze vrouwelijke collega vat het treffend samen. Zij stelt: "De vraag is niet: ben jij de ware voor mij? Maar, wil ik de ware voor jou zijn?" Kijk, dat is nog eens echte liefde!
Dit artikel is eerder gepubliceerd als gastblog op Paul's blog. Ik kon het niet laten om het ook hier te publiceren. J
